تا همین چند روز پیش، صدای پدافند هوایی از دوردست‌ها شنیده می‌شد. آسمان خوزستان آبی بود، اما پرتنش؛ گواه نبردی میان ایران و اهریمن صهیون. درحالی‌که نیروهای مسلح دلیرانه از میهن پاسداری می‌کردند، بر زمین‌های سوزان خوزستان، کارگرانی ایستاده بودند که سنگرشان «تولید» بود.

محمد زهیری، یکی از هزاران کارگر نیشکر، در گستره شمال تا جنوب خوزستان، است. مردی حدود ۴۵ساله از روستای مراونه. چهره‌اش آفتاب‌سوخته و دستانش زمخت و پینه‌بسته‌اند. شالی بر پیشانی بسته و عرق از شقیقه‌اش روان است.

در دوازده روز جنگ تحمیلی، با هر صدای پدافند که در آسمان می‌پیچید، لحظه‌ای مکث می‌کرد؛ انگار از جایی دور، از عمق تاریخ و حماسه، پیامی دریافت کرده باشد؛ پیام ایستادگی و مقاومت. سپس بیل را محکم‌تر در خاک فرومی‌برد و زیر لب زمزمه می‌کرد: ما هم سنگر خودمان را داریم؛ باید همگام با سربازان و سرداران وطن، از آن محافظت کنیم و با افزایش تولید، نگذاریم هیچ کمبودی در بازار احساس شود.

اینجا فصل «داشت» است؛ فصل مراقبت از گیاهی که باید شیرینی استقلال را به کام مردم بنشاند. محمد در دل مزارع می‌گوید: ما هم لباس رزم پوشیده‌ایم؛ هر وجب این زمین را با دل محافظت می‌کنیم. اگر دشمن قرار است در همه میدان‌ها شکست بخورد، ما هم باید مثل مدافعان وطن که بر دشمن پیروز شدند، از اقتصاد دفاع کنیم.

این روایت را دکتر عبدعلی ناصری، مدیرعامل شرکت توسعه نیشکر نیز تأیید می‌کند. او در بازدید از عملیات داشت در کشت و صنعت‌های امیرکبیر و میرزا کوچک‌خان، از «پدافند اقتصادی» سخن می‌گوید؛ از اقتصادی که نه با عدد و نمودار، بلکه با دستان پینه‌بسته کارگران معنا می‌یابد.

او تأکید می‌کند: تولید داخلی، مهم‌ترین سنگر در برابر تحریم‌هاست. کارگران نیشکر در خط مقدم جبهه‌ای هستند که رهبر معظم انقلاب اسلامی، آن را جهاد اقتصادی نامیده‌اند. تلاش برای خودکفایی در تولید، پاسخ ما به جنگی است که دشمن آغاز کرده است.