سخنوران اندکی، سخن‌شان به دل می‌نشیند و باغ طبع‎شان به قول سعدی، شکرگفتار است. یکی از این شیرین سخنانِ خوب کردار، کیوان لطفی است که کوکب لطف‌اش در سپهر ایران پرفروغ است.

این سخنور زبردست، از ابتدای رویش اولین جشنواره شکرستان، با شورِ شیرین اجرای خود، هم گرمابخش محفل شکرستان بوده و هم مطالبات مردمی و مشکلات‌شان را تیزبینانه و با ظرافتی دلبرانه، بیان کرده است.

او زاده‌ی هفتکل است و مقام معلّمی، شهامت و نجابتی ستودنی به اجرای او بخشیده و گفتارش را راهگشا و شیرین و از کلیشه‌ها به دور کرده است.

ستایش او از جشنواره شکرستان و بها دادن متولیان به هنر و هنرمند و نگاه حمایتی مدیران نیشکری به دانش آموزان مناطق پیرامونی، این نوگلان باغ امید، و توجه به وضعیت آموزشی‌شان، در عین حال نگاه نقادانه او به ضرورت رسیدگی به راهِ گردشگری جاده قدیم خرمشهر، سبب شد اجرای او در دومین جشنواره شکرستان هم مانند جشنواره اول، به دل‌ها نشیند. او نگاهی توسعه گرا دارد و تریبون اجرا را همیشه جایی برای بیان مطالبات با گفتاری نرم می‌داند. به قول فتوحی معاون اقتصادی استاندار در اختتامیه جشنواره ، کیوان لطفی، بیان مطالباتش هم شیرین است.