ورودی اصلی پنجمین جشنواره شکرستان، امسال مسیرِ ورود به یک رویداد فرهنگی با گذرگاهی از تاریخ بود؛ گذرگاهی که با نمادهای دوران دفاع مقدس، یادآور می‌شد این سرزمین پیش از فصل جشن و هنر، میدان ایثار و مقاومت بوده است. شرکت کشت‌وصنعت میرزا کوچک‌خان میزبان امسال جشنواره کوشیده است این پیوند میان جهاد دیروز و سازندگی امروز را در همان نخستین قدم، پیشِ چشم بازدیدکنندگان زنده کند.

به گزارش روابط‌عمومی شرکت توسعه نیشکر و صنایع جانبی، صبح روز سوم جشنواره، جمعیت با عبور از میان ماکت‌های خاکریز، سنگرهای نمادین و تصاویر رزمندگان منطقه بیت‌المقدس، مکث می‌کرد و بی‌اختیار در سکوتی کوتاه فرو می‌رفت؛ سکوتی از جنس احترام. بسیاری از خانواده‌ها با کودکانشان ایستادند تا توضیح دهند که اینجا ـ همین خاکی که امروز میدان جشن، موسیقی و فرهنگ است چند دهه قبل میدان تیر و آتش بوده است.

منطقه‌ای که امروز شرکت میرزا کوچک‌خان بر آن فعالیت می‌کند، در میانه‌ی یکی از مهم‌ترین محورهای عملیاتی آزادسازی خرمشهر قرار داشت؛ جایی که نام آن برای مردم خوزستان یک نشانی جغرافیایی نیست، بلکه یادمانی از مقاومت است. همین پیوند تاریخی سبب شد ورودی جشنواره امسال حال‌وهوایی از هفته بسیج نیز داشته باشد و پیام مشترکی را تکرار کند: این امنیت و آبادانی، بر شانه‌های همان نسل ساخته شده است.

یکی از بازدیدکنندگان می‌گفت: خواستم پسرم قبل از ورود به فضای جشن، لحظه‌ای تامل کند؛ بداند این شادی محصول رنج چه کسانی است. این طراحی، جشنواره را از یک رویداد معمولی فراتر برده و آن را به تجربه‌ای احساسی تبدیل کرده که مخاطب را در دو زمان هم‌زمان حرکت می‌دهد: گذشته‌ای که باید به یاد بماند و امروزِ سازندگی که باید ادامه پیدا کند.

حضور خانواده‌های شهدا، رزمندگان قدیمی و پیشکسوتان نیشکری که در دوران جنگ نیز دوشادوش مردم در فعالیت‌های پشتیبانی نقش داشتند، بُعد دیگری به این روایت داده بود. برخی از آنان روایت‌های کوتاهی از روزهای حماسه تعریف می‌کردند؛ روایت‌هایی که برای نسل جوان، تازه و باورناپذیر بود.

هر چند که شکرستان با این ورودی نمادین، توانسته پیامی روشن را منتقل کند: جشن، بدون حافظه جمعی کامل نیست. همان‌گونه که شرکت میرزا کوچک‌خان امروز میزبان جشنواره‌ای با محوریت فرهنگ و سازندگی است، دیروز نیز میزبان مقاومت بوده و این خط ممتد از جهاد تا توسعه باید دیده و روایت شود.